توسط : محمد آذرباد، فعال فرش ماشینی در گفتگو با پایگاه خبری آریا دوک: چه قبول داشته باشیم چه نه، هستند آدمهایی که به عشق در نگاه اول اعتقاد دارند. صد سال پیش وقتی دنیا در جنگ می‌سوخت برای اولین بار پای آلمانی‌ها به ایران باز شد و دل خیلی از ایرانی‌ها را برد. آنها تداعی کننده‌ی همه چیزهای خوب بودند. ساختن همه چیز از هیچ، دانش، تکنولوژی، صبر و حوصله‌ی آلمانی‌ها بود که ما را عاشق خودش کرد. هنوز هم تکه کلام مثل بنز کار میکنه بازتاب آلمان ایده‌آلی است که در ذهن ما ایرانی‌ها است.
هوش زیادی لازم نبود که پیش‌بینی کنیم ترکیه با رشد 550 برابر صنعت فرش ماشینی در سه دهه اخیر یک روزی راهش را از دموتکس جدا می‌کند و صنعت خودش را با ویترین جدید به دنیا ارائه می‌دهد. با توجه به شرایط سخت اقتصادی ایران، آلمانی‌ها برای مشارکت بیشتر ایرانی‌ها باید پیشنهادهای بهتری به ما دهند.
برای ما استفاده از فرصت دموتکس بیشتر از قبل با هم متحد باشیم. تنها راه نجات صنعت فرش ما حضور در نمایشگاه‌های مهم بین‌المللی است. آلمان کشوری که دو سوم نمایشگاه‌های معتبر دنیا را برگزار می‌کند و چهل درصد کالا و خدماتش را صادر می‌کند، بازاریابی را خوب بلد است. آنها به این بلوغ رسیدند که دنیای امروز، دنیای همگرایی و اتحاد است. اقتصادی که با دو جنگ کاملا نابود شد توانست بعد از 45 سال مثل ققنوس سر از خاکستر بیرون بیاورد. آنها فهمیدند برای فتح دنیا نیاز به تفنگ ندارند.
تشکیل اتحادیه اروپا باعث شد صادرات سیصد میلیون دلاری آنها در ابتدای دهه نود به 1800 میلیارد دلار برسد. آنها با نزدیک به 1000 میلیارد دلار صادرات هنوز هم به کشورهای عضو اتحادیه اروپا، اورپا را فتح کردند.
اما وضعیت ما در صادرات ده سالی است که رشدی نداشته و بزرگ شدن بازار داخلی جور کم کار شدن ما در زمینه صادرات کشیده است ولی به نظر می‌رسد این راهکار دیگر جواب نمی‌دهد و ما دنبال هر روزنه‌ای برای ارائه محصولاتمان به دنیا باشیم.
آلمان به عنوان دروازه‌ی دنیای غرب و اقتصادهای بزرگ می‌تواند بهترین الگو برای ما باشد. آلمانی ها هم برای اینکه شریک خوبی در خاورمیانه داشته باشند باید از پتانسیل هانوفر برای برندسازی نمایشگاه دموتکس دبی استفاده کنند. از آنجایی که هفتاد درصد صادرات ما به کشورهای خاورمیانه است به نظر می‌رسد نمایشگاه هانوفر برای ما ایرانی‌ها پلی است که ما را به دموتکس دوبی می‌رساند.
می‌دانید رویداد دموتکس هانوفر من را یاد شوپنهاور می اندازد که می‌گفت تا چیزی که توی مغزت است به اراده تبدیل به واقعیت نشود، هیچ اتفاقی نمی‌افتد.
