توسط : محمدرضا فامیلی بیدگلی، مدیرعامل شرکت فرش لوزان پس از حضور موفق در نمایشگاه فرش غازی آنتپ گفت:« نمایشگاه پارسال به توجه به اینکه زلزله بود کلا در غازی آنتپ برگزار نشد و در شهر آنتالیا برگزار شد. نمایشگاه نسبت به دو سال قبل از نظر حجم شرکت کنندگان بسیار تقلیل رفته و شرکتهای بزرگ ترک شرکت نکردند. دو سال قبل این دو سالن پر بود و دو تا چادر تقریبا دو سه هزار متری هم در کنار این سالن‌ها برپا شده بود و شرکتهای ایرانی بیشترشان داخل چادرها بودند. امسال متاسفانه بخشی از سالن‌ها مخصوصا سالن دو در حدود یک سوم خالی است و پر نشد.
با توجه به نزدیکی Gaziantep Carpet Fair با نمایشگاه دموتکس دبی و سخت بودن دسترسی به شهر غازی آنتپ برای مشتریان بین المللی خیلی تاثیر گذاشته و امسال نمایشگاه خیلی خلوت بود. شرکتهای بزرگ ترک وقتی نمایشگاهی شرکت می‌کنند، دعوت‌نامه‌هایی را برای کل دنیا و مشتریان و تاجرها ارسال می‌کنند و امسال با توجه به اینکه شرکتهای بزرگ ترک مثل مرینوس و چندتایی دیگر کلا شرکت نکردند و دعوت‌نامه‌ای هم برای تاجرهای کل دنیا ارسال نشده، در نتیجه استقبال آنچنانی نشده است.
از کشور ترکمنستان، قزاقستان و از کشورهای آسیای میانه مشتری ندیدیم. از کشورهای استرالیا و چین هم چون همزمان شده با نمایشگاه دموتکس چین مشتری حضور نداشتند و در نتیجه متاسفانه استقبال خوبی از این نمایشگاه نشده است.»
فامیلی درباره تفاوت فرش ایران و فرش ترکیه اضافه کرد:« متاسفانه فقط داخل ایران و یکی دو کشورهای بغل مثل عراق و افغانستان و یک حدودی هم پاکستان، فروش آکریلیک داریم. ما اگر بخواهیم بازار جهانی را بگیریم باید حتما به سمت فرش‌های پلی استر، ورژن و بی سی اف باقیمت تمام شده پایین با خلاقیت و رنگ بندی برویم تا بتوانیم در یک پروسه زمانی مثلا ده ساله بخشی از بازار دنیا که دست ترکها هست را بگیریم. متاسفانه اکریلیک باف هستیم و آکریلیک در کشورهای متمدن جایگاهی ندارد.»
فامیلی یکی دیگر از مشکلات صنعت فرش ایران را زیرفروشی دانست و گفت:«بعضا شرکت‌هایی در ایران، به قیمت‌های خیلی پایین یا قیمت تمام شده یا حتی زیر قیمت تمام شده قراداد می‌بندند، این هم کار بسیار نادرستی است. چون باعث می‌شود در کشورهای دیگر پیش تاجرها و مشتریان این رویه مد شود که ایرانی‌ها جنس‌هایشان را خیلی ارزان می‌دهند. ما باید سعی کنیم در فروشمان متعادل و همه با هم هماهنگ باشیم. زیر قیمت ندهیم ولیکن توقع سودهای بسیار بالایی هم نداشته باشیم. ترکها بعضا می‌بینم که کارهایشان را با متری دو سنت یک سنت، نهایتا مثلا 150 هزار تومان به پول ما یا دویست هزار تومان سود می‌برند. یعنی با حداقل سود دارند می‌فروشند ولیکن بازار جهان در دستشان است. تیراژهایشان بالاست، دستگاههایشان تندباف و عریض است. سودشان را در تولید بالا جبران می‌کنند.»
به گفته فامیلی ما ایرانی ها اگر بخواهیم که تو بازار جهانی حرفی برای گفتن داشته باشیم، دوتا رویکرد بزرگ باید داشته باشیم، او در توضیح این رویکردها گفت:« یکی دست ماست و یکی حمایتهای دولت است. یکی ما باید بتوانیم تو ایران یک سری از نگرش‌هایمان را نسبت به جهان تغییر بدهیم و متعادل‌تر کنیم تا بتوانیم با دنیا تعامل داشته باشیم. ما متاسفانه برای ارسال فرش‌های صادراتی‌مان بسیار مشکل داریم. بعضی از کشورها که اصلا اجازه صادرات نداریم. متاسفانه باید بار را بفرستیم کشور واسطه و آنجا کل اسنادش عوض شود تا بتوانیم با نام یک کشور ثالث بفروشیم.
وقتی ما اینهمه زحمت می‌کشیم و اینهمه خلاقیت به خرج می‌دهیم و این همه کیفیت خوب را داریم اعمال می‌کنیم، چرا باید فرشمان به عنوان فرش ترک و فرش افغانی یا فرش پاکستانی و چینی برود به کشورهایی که واقعا تشنه فرش ایرانی هستند؟ این بخش دست دولت است. انشالله بتوانیم یک خورده تعامل کنیم این تحریم‌هایی که در رابطه با حمل کالا و هم ارسال بار به کشورهای هدف برداشته شود. انشالله برای برگشت پول تحریم‌های بانکی برداشته شود تا پولمان را بدون اینکه توی جیب افراد واسطه و صرافی‌ها و کشورهای واسطه برود، بتوانیم تمام و کمال از مقصد دریافت کنیم.
بخشی هم برمی‌گردد به ما، باید نگرش مان را نسبت به بازارهای جهانی تا حدودی تغییر دهیم. ما باید ببنیم بازار جهانی چه می طلبد؟ به نظرم ما باید حتما و حتما از اکریلیک برای صادرات فاصله بگیریم و برویم روی بافت پلی استر، ورژن و بی سی اف و فرش‌های سبک و قیمت پایین و فقط یک مقدار در رنگ بندی مقدار خلاقیت به خرج دهیم. از پالت‌های مختلف استفاده کنیم تا بتوانیم انشالله بخشی از بازار فرش‌های معمولی که از ترکیه خرید می‌کنند را در اختیار خودمان بگیریم. تمام اینها هم شدنی است.»
مدیر فرش لوزان با اشاره به توانایی شرکتهای ایرانی گفت:« الحمدالله در ایران و مخصوصا کاشان خمیر مایه از فرش و نساجی و از صدها سال قبل و هزاران سال قبل متداول بوده، زمانی که ما در کارگاههای زیرزمینی فرش‌های دستباف، پارچه بافی شعربافی داشتیم. زمانی که در ایران و خود حتی کاشان تولید نخ ابریشم داشتیم. اصلا کشور ترکیه این چیزها متداول نبوده است.
از نظر نساجی مدرن هم بخواهی حساب کنی ما 1316 یعنی حدود 87 سال پیش اولین دستگاه رینگ مدرن ریسندگی وارد ایران شد و توسط ارباب حسن تفضلی به در ریسندگی کاشان نصب شد. از نظر قدمت تولید فرش برگردیم به شرکت‌هایی مانند مخمل ابریشم که 1329 حدود 74 سال پیش شروع کرده به تولید مخمل پارچه و فرش و فرش راوند که حدود 60 سال پیش که اصلا اینها در غازی انتپ چیزی به عنوان صنعت فرش نداشتند. ترکها بعد از سالها شروع کردند ولی با توجه به اینکه ما در کشورمان انقلاب شد و جنگ تحمیلی پیش آمد. متاسفانه بزرگترین معضل ما این است که نتوانستیم تمام ماشین آلات و تجهیزاتمان را مخصوصا در دهه شصت به روز رسانی کنیم و دستگاه مدرن وارد شود. این بود که متاسفانه ما آنطور که باید و شاید نتوانستیم جایگاه خودمان را پیدا کنیم.
الان هم دیر نشده، ما الحمدالله این پتانسیل را داریم که که هرچه زودتر به جایگاه واقعی مان برسیم. اولین گام و مهمترین گام این برنامه این است که باید حتما با دنیا تعامل کنیم. اگر تعامل نکنیم متاسفانه هرچه جنسمان خاص و با کیفیت و زیر قیمت باشد، نمی‌توانیم آنطور که باید و شاید بازار را بگیریم. این دوتا ایده مکمل همدیگرند یکی این نگرشمان را تغییر بدهیم و ببنیم بازار جهانی چه می‌خواهد و همان را با خلاقیت نوآوری و کیفیت خوب انجام دهیم. در کنارش هم باید تعامل باشد. تعامل یعنی چه؟ یعنی رفع تحریم‌ها!.
متاسفانه تاجرهای خارجی با توجه به شرایط سخت ایران، رغبت نمیکنند بیایند. در صورتیکه در خیلی از کشورها بسیار بسیار تشنه فرش ایران هستند. با توجه به شرایط ترکیه چون در دسترس برای همه تجار دنیا هستند و برای نقل و انتقال پول و حمل فرش هیچ مشکلی ندارند، از ترکیه خرید می‌کنند. ما می‌توانیم حتی به خود ترکیه صادرات کنیم ولیکن با توجه به اینکه مالیات سنگینی برایشان دارد یک مقدار ترمز می‌کنند. وگرنه این مشکلات برداشته شود، ترکیه بازار بسیار بزرگی دارد و می‌توانیم بخشی از صادراتمان را انجام دهیم. »
